1 października 1945 roku była niemiecka Firma Beuchelt et Co. została przekształcona w państwowe przedsiębiorstwo Zaodrzańskie Zakłady Budowy Mostów i Wagonów (adres telegraficzny WAGMO) w Zielonej Górze. W pierwszym etapie działalności dokonano odbudowy mostów zniszczonych podczas wojny. Następnie wiosną 1946 roku podjęto produkcję taboru kolejowego, zwłaszcza wagonów towarowych. Były to dwuosiowe węglarki typu 29W (późniejsze oznaczenie 4W) i dwuosiowe cysterny typu 34W (późniejsze oznaczenie 1R). Ich produkcja do końca 1946 roku zamknęła się liczbą odpowiednio 600 i 63 wagony. W 1947 roku rozpoczęto budowę konstrukcji mostowych. Pod koniec 1948 roku zakłady otrzymały nazwę Zaodrzańskie Zakłady Konstrukcji Stalowych (adres telegraficzny ZASTAL) i nową strukturę organizacyjną. W 1949 roku w Zastalu rozpoczęto produkcję na eksport, przede wszystkim do Związku Radzieckiego szerokotorowych wagonów krytych typu 53W. W 1950 roku po raz kolejny zmieniono nazwę i odtąd do 1990 roku firma miała nazwę Zaodrzańskie Zakłady Przemysłu Metalowego (w lutym 1952 roku jego patronem ustanowiono Marcelego Nowotko.)
W roku 1953 rozpoczęto wielkoseryjną produkcję cystern typu 20R i 29R do przewozu produktów naftowych z przeznaczeniem dla Polskich Kolei Państwowych. Kolejnym rodzajem wagonu, którego produkcja osiągnęła masowy charakter były czteroosiowe węglarki stalowej budowy typu 401W i kolejne modyfikacje (węglarki typu 408W, 409W, 412W). Do końca lat 80. wybudowano blisko 54 tysiące węglarek. Od 1957 roku zmieniano profil produkcji, by w 1959 roku ostatecznie zakończyć produkcję konstrukcji stalowych i klatek górniczych. Wtedy to firmę podzielono na piony i odpowiednio podporządkowano je poszczególnym dyrektorom. Od 1968 r. Zastal posiadał filie w Braniewie i Smogórach (powiat Sulęcin). W Smogórach produkowano burty i kłonice. W Braniewie funkcjonowała przemontownia, służąca eksportowi wagonów do ZSRR. Od tej pory przede wszystkim budowano wagony towarowe. Były to między innymi sześcioosiowe węglarki typu 601W; wagony kryte budowy normalnej typu 14W, 201K, 208Kf, 208Kg; wagony kryte budowy specjalnej typu 201S do przewozu trzody chlewnej i 208S do przewozu owoców i warzyw; wagony samowyładowcze typu 411V systemu hopper, 418Va i kolejne odmiany systemu dumpcar, 902V (szerokotorowe dla ZSRR) systemu hopper i 904V (szerokotorowe dla ZSRR) systemu dumpcar; wagony platformy typu 210Z itd. Do 2000 roku wybudowano ogółem ponad 200 tysięcy wagonów, z czego około 133 tysięcy przeznaczono na eksport. Najwięcej wagonów w liczbie 8890 egzemplarzy wybudowano w 1980 roku.
Oprócz tego w mniejszym zakresie odbywała się produkcja manewrowych lokomotyw spalinowych typu Ls150, Ls60, 409Da, 410D i lokomotyw spalinowych wąskotorowych. Do 1979 roku wykonano łącznie 1342 lokomotywy. W II połowie lat 50. wybudowano w niewielkich ilościach wagony towarowe wąskotorowe. Były to węglarki serii Wddxh na tor 785 mm dla Górnośląskich Kolei Wąskotorowych i cysterny serii Rdxh na tor 1000 mm dla Pomorskich Kolei Wąskotorowych.
Od lat 80. systematycznie spadała produkcja wagonów. W 1987 roku wyniosła 3920 wagonów, a w 1990 roku zaledwie 2303 wagony po załamaniu się rynku wschodniego. Wtedy powołano spółkę pracowniczą Zastal Investment Corporation S.A.. Akcjonariuszami zostali wszyscy pracownicy przedsiębiorstwa. W 1992 r. zakład nie posiadał liczących się zamówień, 100 wagonów samowyładowczych czekało na eksport w Braniewie. W efekcie 23 września 1992 roku decyzją nr 163 Ministra Przemysłu i Handlu uznano przedsiębiorstwo państwowe Zastal w Zielonej Górze za zlikwidowane a 14 października 1992 roku Zastal Investment Corporation S.A. zmienił nazwę na Zastal S.A. W kolejnych latach nadal utrzymywała się trudna sytuacja firmy. W 1994 roku nie zdołano sprzedać nawet 100 wagonów. Poprawa nastąpiła pod koniec lat 90. wraz z uruchomieniem produkcji talbotów dla PKP i uzyskaniem zamówień ze strony kolei niemieckich, a następnie belgijskich.