Pojezierze Lubuskie (315.4) – południowa część Pojezierzy Południowobałtyckich, leżące na południe od Pradoliny Toruńsko-Eberswaldzkiej, po obu stronach Odry. Rzeźbę terenu pojezierza cechują wysokie cokoły, zbudowane z pofałdowanych przez lodowiec warstw trzeciorzędowych, przedzielone równinami sandrowymi. Wzniesienia przekraczają miejscami 200 m. Najwyższe – Bukowiec (227,0 m n.p.m.) – znajduje się na Pojezierzu Łagowskim, stanowiącym jego geograficzną część. Występują tu liczne jeziora rynnowe, ...
Pojezierze Lubuskie (315.4) – południowa część Pojezierzy Południowobałtyckich, leżące na południe od Pradoliny Toruńsko-Eberswaldzkiej, po obu stronach Odry. Rzeźbę terenu pojezierza cechują wysokie cokoły, zbudowane z pofałdowanych przez lodowiec warstw trzeciorzędowych, przedzielone równinami sandrowymi. Wzniesienia przekraczają miejscami 200 m. Najwyższe – Bukowiec (227,0 m n.p.m.) – znajduje się na Pojezierzu Łagowskim, stanowiącym jego geograficzną część. Występują tu liczne jeziora rynnowe, największe z nich to: Niesłysz i Błędno. Najgłębsze jest Jezioro Trześniowskie. Znajdują się tutaj duże obszary leśne z udziałem buka – Buczyna Łagowsko-Sulęcińska, a także rozległe bory sosnowe: Puszcza Rzepińska i Bory Postomskie. Wokół wielu jezior i w dolinie Obry utworzono strefy chronionego krajobrazu, zespoły przyrodniczo-krajobrazowe (np. Uroczysko Lubniewsko), a także Łagowsko-Sulęciński Park Krajobrazowy, a od północnego zachodu Park Narodowy „Ujście Warty”. Jest to region atrakcyjny turystycznie. Główne miasta: Świebodzin, Międzyrzecz, Sulęcin, Słubice, Zbąszyń.
/Petroniusz za Wikipedią/
Pokaż więcej
Pokaż mniej